Kώστας Kαββαθάς
__Τα κόκαλα των Παντίτ Νεχρού, Μαχάτμα Γκάντι, Ούλοφ Πάλμε, Σάντρο Περτίνι,
στρατηγού
Ντε Γκόλ και άλλων μη _σοσιαλιστών_ ηγετών που έζησαν σε καλύβες και
φτωχικά _δυάρια_,
τρίζουν στους τάφους.
Εδώ είναι μπαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε__
H ζωή αρχίζει στα 200
OI ΑΠΕΡΑΝΤΕΣ ευθείες του δρόμου, ο βόμβος του κινητήρα και το
σφύριγμα του αέρα στο αμάξωμα βαραίνουν τις αισθήσεις. Με τη
βελόνα κολλημένη στα 150 και τους θάμνους στο πλάι του δρόμου να
φτιάχνουν τους _τοίχους_ μιας σκουροπράσινης σήραγγας, ταξιδεύεις
προσπαθώντας να διώξεις την υπνηλία που φέρνει η μονοτονία του
ταξιδιού. Στην προσπάθεια να κρατήσεις τα βλέφαρα ανοιχτά
σκέφτεσαι το χτες, το σήμερα και το αύριο.
Με το τότε δεν έχεις πρόβλημα. Κάθε αναδρομή, ακόμα και η πιο
μικρή, σε πλημμυρίζει νοσταλγία. Τα δάχτυλα μουδιάζουν καθώς
φέρνεις στο νου εικόνες από το παρελθόν. Το όνειρα που έκανες
κοιτώντας την πόλη απ_ το σπασμένο τζάμι της τάξης του τρίτου
ορόφου στο 1ο Γυμνάσιο Αρρένων, στην Πλάκα, τις συζητήσεις με
τους φίλους που σκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, τα
πρόσωπα των συμμαθητών και των δασκάλων στα σχολεία που φοίτησες.
Το χτες σε ζεσταίνει, σε ξεκουράζει και, πολλές φορές, σε
_λιώνει_ καθώς προσπαθείς να _δεις_ τα μάτια των κοριτσιών που
αγάπησες (τις πιο πολλές φορές χωρίς εκείνα να το ξέρουν), τους
φίλους που χάθηκαν, τους δρόμους που περπάτησες.
H στραβοτιμονιά ενός βλάκα (αλήθεια, πόσα είδη βλακών υπάρχουν
στους δρόμους;) σε ξαναφέρνει στην πραγματικότητα. H προσγείωση
στο τώρα είναι άτσαλη, επώδυνη. O δρόμος γεμάτος λάκκους. O
βόμβος του κινητήρα και το σφύριγμα του αέρα δίνουν τη θέση τους
στο θόρυβο ενός αλλοπρόσαλλου πλήθους που κραυγάζει συνθήματα,
ανεμίζει γαλάζιες, πράσινες και ροζ παντιέρες, διαδηλώνει (για το
δικαίωμα στην τεμπελιά), κάνει καταλήψεις (για χαβαλέ),
καταστρέφει σχολεία, δολοφονεί βουβόκυκνους, πυροβολεί ζαρκάδια,
ξεκοιλιάζει ζώα. Κι όλα αυτά, καθώς συμπληρώνει, με μικρονοϊκή
επιμονή, εκατομμύρια δελτία Προ-Πο και ξύνει δισεκατομμύρια
Λόττο. Ένα εφιαλτικό καλειδοσκόπιο αντικαθιστά στην οθόνη του
παρπρίζ τα ζωγραφισμένα απ_ τα χρώματα της δύσης βουνά. Οι
εικόνες έρχονται από παντού. Από εμπρός, από τα πλαϊνά παράθυρα,
από το πίσω τζάμι, ακόμα και από τους καθρέφτες οπισθοπορίας.
Όπου και να κοιτάξεις αντικρίζεις ομιλούσες κεφαλές. Μικρά,
ασήμαντα πρόσωπα που στη ζωή τους δεν έχουν διαχειριστεί ούτε
περίπτερο, σου λένε, με την ξύλινη γλώσσα τους, πώς να
διαχειριστείς τα οικονομικά σου, πώς να ζήσεις τη ζωή σου, να
στήσεις την επιχείρησή σου. ?λλα, που η ταχύτητα της γλώσσας
ξεπερνάει εκείνη του μυαλού τους, σου λένε πώς να υπερασπιστείς
την πατρίδα σου. Μια αστεία στην όψη κεφαλή, κάτι ανάμεσα σε
κόκορα και τσαλαπετεινό, βιδωμένη σ_ ένα σακάκι με _φαντεζί_
καρό, σου λέει πώς σκοπεύει να _χειριστεί_ τα θέματα της
δικαιοσύνης. Μια άλλη, βγαλμένη από φιλμ του Πολάνσκι, μιλάει
-κάθιδρη και οργισμένη- σε άπταιστα οργουελιανά newspeak για την
πτώση των _αξιών_ της πολιτικής και τις ευθύνες εκείνων που
_τραβούν το λαό προς τα κάτω_.
Το σκοτάδι πέφτει, το ταξίδι (και η παράσταση) συνεχίζεται. Ώρα
για _τοκ σόου_. Βιαστές, έμποροι ναρκωτικών, κλέφτες,
ναρκομανείς, τραβεστί, γκέι, στρέιτ, παπάδες, εισαγγελείς,
μανεκέν, μάγοι, δεσμοφύλακες, μιλούν για τα _προβλήματά_ τους.
Στην ευθεία της Κατερίνης κάνω ζάπινγκ. Σαν τον πνιγμένο προσπαθώ
να βρω ένα κανάλι που να παρουσιάζει ανθρώπους που γνωρίζω.
Επιστήμονες, ερευνητές, διανοούμενους, αλλά και μηχανικούς,
σχεδιαστές και δημιουργούς. Νέους που πασχίζουν στα σχολεία, στα
πανεπιστήμια, στα ερευνητικά κέντρα.
Μάταια. Παντού οι ίδιες φάτσες. O Χατζηαβάτης που αποκαλεί τη
Φροσύνη _πουτάνα_. Το μωρό της Ρόζμαρι που _ερμηνεύει_ τις
διατάξεις του Συντάγματος. O ?γιος Ιωάννης ο Ασκητής που σείει
τις ρομφαίες της Αποκάλυψης. O μαρκήσιος Ντε Σαντ κάνει στοματικό
έρωτα με τους τηλεθεατές.
_Με ποίες χώρες συνορεύει η Ελλάδα_, ρωτάει ο ρεπόρτερ τους
_πολίτες_ στο δρόμο. _Με την Ιταλία, την Αυστρία και τη
Ρουμανία_, λέει ο ένας. _Δεν ξέρω. Εγώ είμαι απ_ τη Λάρισα_, λέει
ο άλλος. _Χι, χι, χι..._, κακαρίζουν δύο κότες, _αυτή τη στιγμή
μας διαφεύγει_.
Ξαφνικά ο ουρανός σκίζεται. Αστραπές καταυγάζουν τη γη.
Εμφανίζονται άγγελοι με ρομφαίες. Χερουβείμ και Σεραφείμ
σαλπίζουν την έλευση της Νέας Λύτρωσης.
H Έβδομη Σφραγίδα; O νέος Μεσσίας; Ωσαννά... Οι οθόνες προβάλλουν
τα ονόματά τους. Κωστής Στεφανόπουλος. Αθανάσιος Τσαλδάρης.
Οι οθόνες παίρνουν φωτιά. Τα τοκ σόου εκτροχιάζονται. Τα
διλήμματα πολλαπλασιάζονται. Ποίος θα καθίσει στο θρόνο; Θα
γίνουν ή όχι εκλογές; Θα γίνει το αεροδρόμιο στα Σπάτα; Θα
προχωρήσει η _εξυγίανση_ της Ολυμπιακής, θα γίνει η γέφυρα Ρίου-
Αντίρριου; Θα καταρρεύσει η οικονομία;
Ναι στο εμπάργκο. Όχι στο εμπάργκο. Συμφώνησε η Ελλάς για την
τελωνειακή ένωση της Τουρκίας; Κι αν συμφώνησε _χθες_ γιατί
διαφώνησε _σήμερα;_ Ποίος θα υψώσει το ανάστημά του στην Τσιλέρ;
O ?κης, ο Σάκης, ο Μάκης ή ο Βαγγέλης. O Αντρέας, ο Μίλτος ή ο
Αντώνης. H Ντόρα, η Αλέκα ή η Δήμητρα. Όλοι με τα μικρά τους
ονόματα. Μπίβις και Μπάτχεντ. Φιλαράκια από παλιά. Στο στρατό με
το Γεράσιμο, στο Γυμνάσιο με την Ντόρα, τάβλι με τον ?κη.
Στις οθόνες προβάλλεται _H χαμένη τιμή της πολιτικής_. Ένα αίθριο
απ_ εδώ, μια πισίνα πιο πέρα, ένα _γραφικό_ εκκλησάκι στη μέση.
_E, όχι και να χάσουμε την εξουσία για ένα κωλόσπιτο (1000 mύ)_,
ξιφουλκεί ο Χατζηαβάτης.
Τα κόκαλα των Παντίτ Νεχρού, Μαχάτμα Γκάντι, Ούλοφ Πάλμε, Σάντρο
Περτίνι, στρατηγού Ντε Γκόλ και άλλων μη _σοσιαλιστών_ ηγετών που
έζησαν σε καλύβες και φτωχικά _δυάρια_, τρίζουν στους τάφους.
Εδώ είναι μπαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε.
Πατάω το γκάζι. Το ταχύμετρο ανεβαίνει. 140, 160, 180, 200.
Οι οθόνες μένουν πίσω. Το αυτοκίνητο μπαίνει πάλι στη σήραγγα του
χρόνου και βγαίνει πάλι στην άλλη πλευρά. Στο μέλλον. Το παρπρίζ
φωτίζεται και μέσα του βλέπω τα πρόσωπα των ?λλων Ελλήνων.
Ευγενικά, αποφασισμένα, καθαρά, αξιοπρεπή, αλλά και ταπεινά.
Σκυμμένοι στις οθόνες, πίσω απ_ τα γραφεία, πάνω στα τρακτέρ,
μέσα στα εργοτάξια, στις αίθουσες των σχολείων και των
πανεπιστημίων, χτίζουν (με τη φαντασία τους) την Ελλάδα που
Έπρεπε να Είναι.
Όπως σας έχω ξαναπεί, η ζωή αρχίζει στα 200._K.K.